Wybór jednej z podanych wyżej metod zależy od decyzji lekarza. Niewłaściwe jest natomiast postępowanie, często jeszcze niestety stosowane przez wielu praktyków, polegające na uplastycznianiu nożykiem powierzchni zwarciowych górnego i dolnego wału wzorników. Prowadzi to z reguły do uplastycznienia zbyt głębokiej warstwy wosku, co powoduje, że uzyskana wysokość zwarcia bywa niekiedy znacznie obniżona, ze wszystkimi ujemnymi konsekwencjami tego faktu. Sposób takiego łączenia wałów wzornika uniemożliwia również kontrolę prawidłowości złożenia wzorników protezy zębowe Gdańsk.
Po ustaleniu centralnego zwarcia kolejnym etapem postępowania jest zakreślenie na powierzchniach przedsionkowych walów zwarciowych linii orientacyjnych, pomocnych technikowi przy osadzaniu modeli w artykulatorze i ustawianiu zębów. Są to:
- linia środkowa - pionowa kreska, zarysowana w linii pośrodkowej ciała, a biegnąca między zębami siecznymi przyśrodkowymi; podczas jej wykreślania nie należy się kierować położeniem wędzidełek wargi górnej i dolnej, które często bywają przemieszczone, a tylko symetrią twarzy;
- linia Idów - w kątach ust wykreśla się dwie pionowe kreski, odpowiadające odśrodkowym krawędziom przyszłych kłów w protezie; przestrzeń między nimi określa szerokość sześciu przednich górnych protez zębowych Gdańsk zębów;
- linia uśmiechu - powinna pokazywać układ szyjek zębów w protezie, czyli długość zębów widoczną przy uśmiechu; zakreśla się ją pod górną wargą, w czasie, kiedy unosi się podczas uśmiechu.
Ostatnią czynnością w czasie tego posiedzenia klinicznego jest dobór koloru zębów, którego kryteria zostaną omówione później.
Następnie umieszcza się wzorniki na modelach roboczych, zestawia je razem i przesyła do pracowni w celu zamontowania w artykulatorze. W większości klinik zagranicznych i od kilku lat również w ośrodkach akademickich w Polsce wzorniki zwarciowe i modele robocze sytuuje się przestrzennie w artykulatorach przy użyciu luku twarzowego, co zostanie szczegółowo opisane w dalszej części tego rozdziału.
Wewnątrzustna rejestracja położeń żuchwy
Wewnątrzustna rejestracja położeń żuchwy polega na wykonaniu graficznego zapisu poziomych ruchów żuchwy, które w warunkach prawidłowych tworzą wykres zwany lukiem gotyckim lub punktem strzały. W celu zarejestrowania poziomych ruchów żuchwy, po ustaleniu wysokości zwarcia, w górny wzornik montuje się metalowy lylec, pełniący rolę pisaka. Naprzeciw, w dolnym wzorniku, osadza się płytkę pokrytą woskiem lub specjalną kredką. Po wprowadzeniu tak uzupełnionych wzorników poleca się pacjentowi wykonywanie żuchwą ruchów do przodu, do tylu i na boki. Odbiciem tych ruchów na płytce będzie wykres przypominający tuk gotycki łub ostrze strzały.
Do wykreślenia łuku gotyckiego można użyć przyrządu Bóttgiera lub opracowanego przez Kleinrok urządzenia zwanego funkcjografem.
Wierzchołek łuku gotyckiego wskazuje najbardziej dotylne położenie żuchwy, co umożliwia usytuowanie żuchwy w najbardziej dotylnym położeniu w stosunku do szczęki, czyli w położeniu więzadłowym. Z uwagi na to, że położenie więzadtowe jest tylko w rzadkich przypadkach (około 10%) wygodne dla pacjentów, rutynowe postępowanie polega na przesunięciu punktu oznaczającego wierzchołek łuku gotyckiego o 1 mm cln m-™H,, ,„ ™i usytuowania żuchwy w położeniu mfęśniowym do artykulatora jest czynnością stosunkowo prostą &
Ustalanie wysokości zwarcia przez pacjenta
Metoda ustalania wysokości zwarcia przy współpracy pacjenta została w roku 1969 opisana przez Timmera, następnie sprawdzona i rozwinięta przez naukowców z Zakładu Protetyki Stomatologicznej w Kopenhadze (Tryde i wsp.) oraz innych protetyków.
Sposób przeprowadzania pomiarów przedstawia się następująco: do akrylowej płyty dolnego wzornika zwarciowego zostaje w linii pośrodkowej przymocowana śruba i usytuowana nieco ku tyłowi od grzbietu wyrostka. Wolny koniec śruby kontaktuje się z matą, metalową płytką, umieszczoną przeciwległe w górnym wzorniku zwarciowym.